Dé trots van het Nederlandse wielrennen. Waar andere landen het kunnen stellen met verscheidene wielerklassiekers moeten we het in Nederland doen met enkel de Amstel Gold Race. Ondanks dat de Gold Race is ingedeeld in de laagste klasse van de ProTour zijn veel Nederlanders van mening dat het een geweldige klassieker is. Monsterritten van 250 kilometer met vele (steile) Limburgse heuveltjes. Een kijkje op de lijst van winnaars geeft hetzelfde idee. Grote namen als Merckx, Hinault, Museeuw, Knetemann, Raas (5x!) hebben de Race al eens als winnaar afgesloten.


Waar de aankomst eerst in Meerssen en Maastricht lag komen de renners tegenwoordig aan op de Cauberg. Deze beklimming is het speerpunt van de Amstel Gold Race. De renners mogen de beklimming in de buurt van Valkenburg maar liefst drie keer beklimmen. Met veel gekronkel en een aantal dubbele heuvels komt het totaal van de beklimmingen in de Gold Race op 31.

De Amstel Gold Race is op 30 april 1966 voor het eerst verreden. Deze editie is een totaal andere als de Gold Race die we momenteel kennen. Het is allereerst een monsteretappe geweest, meer dan 300 kilometers moesten worden afgelegd tussen Breda en het Zuid-Limburgse Meerssen. Na bijna 8 uur is het de Fransman Jean Stablinski die als eerste de finishlijn in het voorstadje van Maastricht mag passeren.

Stablinksi is persoonlijke verantwoordelijk voor de ontsnappingsgroep waar verder onder andere Peter Post toe behoorde. Uiteindelijk blijkt hij de beste in de sprint-à-deux met zijn Belgische teamgenoot Van De Kerckhove. De lokale held Jan Hugens bemachtigt op vijf seconden de 3e plaats nadat een mankement aan zijn fiets hem een paar 100 meter voor de finish uitschakelde voor de overwinning.


De Amstel Gold Race is ondanks dat het een redelijk jonge koers is toch niet de minste. Er is meteen gestart op topniveau met renners als Post. Grote namen hebben er gewonnen en elk jaar staat er een rennersveld aan de start waar je U tegen zegt. Dit is voor de organisatie een enorme opsteker, en het geeft de Nederlanders ook een aardig gevoel van trots. Het gebrek aan historie, in vergelijking met bijvoorbeeld Millan – San Remo is de Gold Race natuurlijk een peuleschilletje op dat gebied, heeft er helaas voor gezorgd dat we de Amstel Gold Race in de laagste klasse van de Protour terug zien.